De laatste tijd heeft ’t gilde veel weg van een jeugdhuis. Voetbal, darts, poker… de jonge garde zet de keet op stelten – in positieve zin. “Het is hún huis, zij bepalen de regels”, zegt begeleider Tom.
Welkom, welkom! We zullen je eens rondleiden hé”, met open armen en een brede glimlach ontvangen Frederik en Robby ons enthousiast in ’t Gilde, hun thuis. “Iets drinken?”
Het eerste wat ze tonen: de salon met een gigantische flatscreen. “Elk weekend is het voetbal op tv en we missen bijna geen match”, vertelt Robby. ’t Gilde heeft dan ook verschillende supportersclans: Davy en Philippe zijn voor STVV, Frederik is voor Genk, Niels is voor Gent, Robby is voor Standard en Kristof is voor Brugge. “Maar dat gaat goed, er zijn nog geen rellen uitgebroken, iedereen is sportief”, sust Frederik. “Het is ongelofelijk hoeveel ze van voetbal kennen”, schudt begeleider Tom lachend het hoofd. “Die match was met die scheve corner, die met die fout van de keeper… Ze weten echt alles, het zijn wandelende voetbalencyclopedieën.”
Centraal in de leerruimte hangt ook een dartsblok. De vele gaten verraden dat hier regelmatig een pijltje gegooid wordt. “Robby is de beste darter”, vertelt Frederik. “We hebben zelfs al meegedaan aan tornooien. Dan winnen we wel eens een leg, maar we moeten nog veel oefenen, en dat vinden we niet erg.” (lacht)
Volgende halte: de woonkamer. Frederik tovert van achter de grote kast een zilverkleurig koffertje tevoorschijn: de befaamde pokerset. “Heel plezant, maar Tom wint echt altijd”, zucht Robby. “Ik kan dan ook goed bluffen, hé”, lacht Tom. “Maar we spelen niet voor geld, altijd puur voor het plezier. Wie uit is, krijgt gewoon z’n chips terug.”
Woonvorm ‘t Gilde is op een paar jaar tijd geëvolueerd van een groep van 10 waar zorg primeerde, naar een groep van 15 die een echt huishouden runnen. Begeleider Tom ziet het graag gebeuren. “De gemiddelde leeftijd is ook gezakt tot eind de 20 schat ik, het is een wereld van verschil. Vroeger moesten we zorgen voor onze mensen, nu moeten we ze uitdagen. Die evolutie is heel boeiend.”
“De verschillen zijn talrijk. Vroeger speelden we vierop-een-rij, nu poker. Vroeger ging in het weekend iedereen naar huis, nu verblijft iedereen bijna permanent.
En de gebruikers zijn veel zelfstandiger, dus het is een komen en gaan. Ze bezoeken familie, gaan eens fietsen, enzovoort. We hebben ook veel meer hulp in huis. Vroeger hadden we één iemand die vierkante patatten kon schillen, vandaag maken die mannen kaashapjes, tiramisu… Vroeger deden we als begeleiders alles voor de gebruikers. Nu sturen we aan, maar ze doen alles zelf.”
Samenwonen, een huishouden delen, daar horen afspraken en regels bij. “Op de tweewekelijkse huisvergadering maken we afspraken en verdelen we de taken volgens een weekschema. Die kookt, die wast af, die zet het afval buiten…”, legt Frederik uit. Robby: “En we plannen ook andere dingen. Voor mij is het belangrijk om regelmatig een datemoment met mijn vriendin Davigna te hebben, die ik hier heb leren kennen.”
“Het is hún huis, zij bepalen de regels”, zegt Tom. En de belangrijkste regel? Tijdens het ontbijt wordt er niet over voetbal gesproken. “Dan babbelen we over zaken waar de rest ook over kan meespreken, zoals de Ambachtelijke Keuken en het werk”, zegt Robby. “Zeker voor begeleider Els is dat belangrijk, zij heeft niks met voetbal en dat respecteren we”, knikt Frederik.
De Gildenaars leven goed samen. Op het terras organiseerden ze onlangs het eerste Gilde-café, enkel voor bewoners. “Als de zon schijnt is het in de stad niet evident om een terrasje te vinden voor veertien man, dus organiseren we het gewoon lekker zelf. Drankjes, hapjes… Veel moet je niet hebben om het gezellig te maken. Goed hé?”
Word jij dartscoach van ’t Gilde? Passie, inzet en plezier heeft team ’t gilde in overvloed, maar hun techniek kan nog een duwtje in de rug gebruiken. Wil jij onze dartsers de kneepjes van het vak leren? Meld je dan nu aan als vrijwilliger bij hanne.dams@wiric.be
Ontdek hier welke dromen wij samen met u zullen waar maken.
