Falmio leeft in Velm

Het Haspengouwse kerkdorp Velm telt zo’n 2500 inwoners. 12 daarvan wonen in Falmio, een woonvorm van Wiric. Hier, tussen de groene heuvels op een boogscheut van Sint-Truiden, zijn onze bewoners graag gezien. Ze maken deel uit van het dagelijkse leven in het dorp en bloeien open dankzij het spontane contact met medemensen.

In 2019 opende Falmio in het voormalige klooster in het centrum van Velm. Begeleidster Ilse Rondags (53) maakte de overstap naar naar deze woonvorm. “Het was van bij het begin de bedoeling om onze bewoners te integreren in de plaatselijke gemeenschap”, vertelt ze. “En dat lukt. Het dorp vangt ons heel goed op. Als we gaan wandelen en op en bankje pauze nemen, komen mensen spontaan bij ons zitten om een praatje te slaan. Op onze beurt spreken we mensen die we tegenkomen ook aan. Het contact is enorm waardevol voor onze bewoners. Zo verbinden we met de lokale gemeenschap.”

Samen spelen met basisschool ’t Vlindertje
“WE KIJKEN ER ALTIJD NAAR UIT OM SAMEN IETS TE DOEN”

De straat oversteken, een steegje achter enkele woningen door en daar is de poort naar basisschool ’t Vlindertje al. Directrice Hilde Van den Boer (57) is laaiend enthousiast over de samenwerking met Falmio. Het schoolfeest, carnaval, valentijn, of een doordeweekse dinsdag: elke gelegenheid is een goed excuus om samen te komen.
Hilde: “Onze kinderen moeten leren dat mensen met een mentale beperking ook gewoon mensen zijn. Ze wonen in de buurt en horen erbij. Het zijn zelfs heel lieve mensen. Als je ze tegenkomt, krijg je altijd een high five of een knuffel.”

In de poppenhoek
De bewoners van Falmio en de kinderen verbinden makkelijk met elkaar.
Hilde: “Zeker met de kleuters, je voelt dat sommigen op hetzelfde mentale niveau zitten. De eerste keer dat jullie bewoners kwamen spelen, zette een van hen zich in de poppenhoek bij de peuters en speelde vlot mee. Dat vond ik frappant en mooi tegelijkertijd.”
Ilse: “We voelen ons welkom. Je wil niet weten hoe vaak de bewoners vragen om nog eens terug te komen.”
Hilde: “Het jaarlijkse hoogtepunt is altijd ons schoolfeest. Alle generaties en soorten publiek zitten door elkaar, maar iedereen geniet. Het ontroert me elke keer opnieuw.”

De tuinmannen helpen met plezier
“FALMIO BEVORDERT HET GEMEENSCHAPSGEVOEL”

Falmio ligt in het groen. Om dat te onderhouden, heb je tuinmannen nodig. Vrijwilligers Luc Deman (73) en Jacky Peetermans (73) laten er met plezier hun schoffels op los. “Doen alsof we werken voor de foto? Dat kunnen we niet hoor”, grappen Luc en Jacky. Ze slagen er nochtans wonderwel in.

Hun eerste grote werk op Falmio: kerstbomen rooien. Luc: “De nonnekes die hier voordien zaten, plantten na elke Kerst hun boom buiten. Het stond hier vol!” Jacky: “We hebben al een groot deel uitgezaagd, want die dennen verstikken de rest. Als Luc wil zagen, dan ben ik erbij, dat kan ik goed.”
De twee tuinmannen krijgen soms hulp van de bewoners. Luc: “Ze vragen of we dorst hebben en bieden een drankje aan, of ze komen wat helpen. Binnenkort wil ik ze met
de borstelwagen leren rijden, dat gaat nog goed van pas komen.” Jacky: “Het zijn speciale mannen, maar wij ook hé Luc!”

Vroeger kende ik iedereen
Luc is de voormalige huisdokter van het dorp, Jacky geboren en getogen Velmenaar. Ze zijn blij dat Falmio zich integreert in het dorp. “Vroeger kenden we iedereen in Velm, maar de laatste jaren is er veel veranderd. Gelukkig treden het schooltje en Falmio naar buiten. Ze verbinden mensen met hun activiteiten. Daarom helpen we hier ook met veel plezier.”

Stamgasten in café De Smis
“DE GASTEN MAKEN ECHT DEEL UIT VAN HET DORP”

Op de vaste wandelroute van de bewoners van Falmio ligt hun stamcafé De Smis. Uitbater Steve Permentier (45) ontvangt ze met open armen. “Stefano een pintje of een kriekske, Daisy een chocomelk of een Cola Zero, Denise een pintje of een roséke, maar dat staat niet altijd vast. En van de twee nieuwe weet ik het nog niet... Gina en Nadina,
a-ha, dat leren we dan nog wel”, Steve kent de vaste bestellingen van zijn stamgasten van buiten.

ZONDAG = CRAVATEDAG
Hij maakt altijd tijd voor een babbel. “Zelfs als het pokkedruk is, probeer ik te passeren. Ik vraag altijd waar Stefano zijn das is. Elke zondag draagt hij zijn cravate. Hij is de directeur van het spel hier, hij houdt de boel in het oog. Dat moet ook wel, als enige man tussen alle dames.”

Maar met de bewoners op café komen, is niet altijd even gemakkelijk, vult Ilse aan. “Meer dan andere tafels denk ik dat wij wel eens een ongelukske veroorzaken…”
Steve: “Zeg, ik laat ook wel eens een plateau vallen. Niet te veel tralala, dat is altijd direct opgelost. Maar door. Dan is dat zo en daarmee gedaan.”

Dankzij de hartelijkheid van Steve, komen de bewoners graag langs in café De Smis. Steve: “Voor die mannen is dat eens een andere omgeving. Ge ziet die mensen glunderen. Hier zitten ze buiten de muren van hun zorghuis, kunnen ze hun gedachten verzetten. Ik vind dat belangrijk, ik vind dat schoon. Ook voor het café. De mannen van Falmio zijn deel van het dorp. De leegstaande site van het oude klooster heeft met Wiric een heel mooie invulling gekregen. Maar bon, genoeg gebabbeld. Nu ga ik de estelling opnemen want de mensen hebben duidelijk dorst!”